Nog steeds op koers, maar wel moeizaam

Een nieuwe zaterdag, een nieuwe wedstrijd. Waren we vorige week vrij, maar deden veel van onze toppers met andere teams mee, deze zaterdag ging het weer om het echie. VEP kwam op bezoek, een tegenstander die we kennen, want ook in de najaarscompetitie zijn we die tegen gekomen. Die wedstrijd staat ons nog wel bij, want al snel kwamen we op 2-0 achterstand en dat konden we niet meer repareren ondanks dat we vrijwel de hele 2e helft hun doel onder vuur hadden genomen. We wisten dus wat we konden verwachten en hadden tegelijkertijd wat recht te zetten. Met een zinderend competitie einde in zicht was het ook wel van belang de 3 punten in Alphen te houden. Elke potje is nu een finale, om maar even een (voetbal)cliche te gebruiken.

De gebruikelijke aanwijzingen, scherp beginnen en meteen er vol op om de tegenstander geen kans te geven klonken vooraf al weer in de kleedkamer. En de start was ook redelijk goed. Verdedigend in ieder geval, iedereen zat er kort en fel op om de bal zo snel mogelijk weer terug te krijgen. Maar als we de bal eenmaal hadden was het ietsje minder. Vaak net de verkeerde keuze. In plaats van passen werd er te veel gelopen met de bal en als er wel ruimte was om met de bal aan de voet op te stomen werd er juist (onzorgvuldig) gepast. Kortom, redelijke controle, zonder echt gevaarlijk te worden. En dan heeft VEP wel een heel goed speelstertje, die uit het niets toch kansen kan creëren. Zo kon het dat we ondanks de redelijke controle, toch een goal moesten incasseren. 0-1 achter, en eens scenario zoals in de vorige wedstrijd lag op de loer en dat konden we niet gebruiken in deze fase van de competitie natuurlijk.

Aftrap na de goal, koppies omhoog en schepje erboven op. Dat gebeurde ook na de aftrap. We kwamen dichter bij het doel van VEP, kleine kansjes en een handvol corners kwamen ook. De 1-1 leek dan ook onvermijdelijk en die kwam er ook nog voor de rust. Berat kon een afgeslagen bal op zijn Berats in het doel rammen. Gewoon keihard op de wreef. Opluchting bij de jongens, de technische staf en onze supporters. Maar we waren er natuurlijk nog niet. Er volgenden nog meer kansjes met weer Berat die maar een paar centimeter naast het doel mikte maar scoren lukte niet meer voor de rust.

Dan moesten we dat na rust maar doen, want we waren de bovenliggende partij, dus een voorsprong pakken lag voor de hand, mits we natuurlijk wel met dezelfde inzet bleven spelen. Na een extra lange rust, begon de tweede helft uiteindelijk toch. En het spelbeeld was grotendeels hetzelfde als voor rust, er werd scherp verdedigd en het grootste deel hadden we controle. Nu nog zelf even scoren, maar dat was lastiger. Bij hun achterin staan we grote kerels, die lastig voorbij te komen zijn. Maar gelukkig hebben wij Sydney. Met een goeie uittrap door het midden kon hij Stijn lanceren, die in 1 streep naar het doel ging en de keeper kansloos liet. Was er al opluchting bij de 1-1, nu volgde de ontlading bij iedereen. Niet in het minst bij de jongens, die nu op zoek gingen naar meer. En dat meer kwam er al snel, weer van de voet van Stijn. Na een goeie pass van Maik, kon hij zich knap vrij kappen en inschieten, 3-1.

Dit mochten we toch niet meer weggeven, was het gevoel bij iedereen. Maar het werd toch nog spannend, want met nog 4 minuten te spelen lag opeens toch de 3-2 er nog in, overigens schitterend uitgespeeld door VEP. Zou het dan toch nog mis gaan? Maar gelukkig waren de jongens niet van plan het nog verder te laten komen en waren de beste kansen nog voor ons, gescoord werd er niet meer. 3-2 dus de eindstand, 3 punten erbij en nog steeds redelijk op koers voor een gruwelijk spannende laatste wedstrijd.